Als mantelzorger eindigt je dienst niet als je partner (langer) thuis woont en dement aan het worden is. Er is geen einde diensttijd. Je bent 24/7 beschikbaar en nodig.
Mijn vader.
Toen mijn vader de eerste tekenen van vergeetachtigheid begon te vertonen hadden wij het als familie hier maar moeilijk mee. Mijn moeder in de eerste plaats, die na hun 48-jarige huwelijk hem steeds narriger benaderde. Als wij dan, vaak in het weekend, even op de koffie waren of we gezellig met hun kleinkinderen een taartje gingen eten bij Opa en Oma, corrigeerden wij Oma vaak. Ach mama laat papa nu eens. Dingen vergeten deed hij tenslotte al heel zijn leven. Of het nu de verjaardag van zijn kinderen was of zijn huwelijksdag. Daar waren wij wel aan gewend.
Ontkennen gaat niet meer.
Steeds vaker naarmate de tijd vorderde had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze maakte zich zorgen. Het is niet goed met je vader vertelde ze. Ik stelde mijn moeder dan gerust en vertelde over de mooie dingen en de leuke vakanties die ze vaak hadden gehad. Als ik daarna de telefoon ophing was ik steeds vaker weinig voldaan. Als ik toen toch eens de kennis en ervaring had gehad van nu. Mijn moeder had gelijk. Zij had het al veel langer door. Je vader wordt dement zei ze.
Diagnose Alzheimer.
Na de eerste geriatrische onderzoeken waaraan mijn vader onder veel protest meewerkte, werd de diagnose duidelijk. Uw man en vader heeft alzheimer en hij gaat niet meer beter worden. De wereld van mijn moeder stortte in. Mijn moeder is altijd een sterke vrouw geweest (en nog). Na het verdriet van de eerste periode heeft ze zich kunnen herpakken. Ik raak steeds meer mijn vriend, mijn fijne vertrouwde leven met hem en mijn maatje kwijt vertelde ze maar de ziekte zal niet winnen riep ze dan.
24 uurs dienst.
In de periode daarna ging het weliswaar langzaam steeds slechter met het geheugen en de fysieke gesteldheid van mijn vader. Periodes van woede en boosheid maar ook verdriet volgden elkaar op. Mijn vader veranderde van lieve betrokken en zorgzame man en echtgenoot in een man die op reis was gegaan en vertrokken was naar zijn eigen wereld.
Mijn moeder was 24/7 met hem bezig. Eten geven, wassen en aankleden naar het ziekenhuis en weer naar huis. Dag in, dag uit. Soms wel 8 keer per dag schone kleren aan. Wassen, naar de apotheek (als ik of een van mijn zussen er even was) medicijnen en incontinentie luiers halen. Eten prakken en malen. Maar ook zijn injecties vanwege zijn diabetes. Steunkousen aan en weer uit. Mijn moeder deed dit. 24 uur per dag. Uit liefde en voor haar maatje.
Eervol ontslagen.
Een pauze, weekendje vrij of einde dienst of werktijd was er zelden bij. Altijd scherp en altijd paraat. Altijd alert en altijd aan. Wat ben ik trots op haar geweest en nog steeds. Mijn vader is inmiddels definitief op reis en komt ook nooit meer thuis. Mijn moeder zit weer in de dagdienst en geen weekenddiensten of nachtdiensten meer. Ze mist de 24 uurs dienst nog steeds.
